Literatura

O poezji, z powodu telefonów po śmierci Herberta (wiersz klasyka)

Czesław Miłosz

 

 

 

 

Nie powinna istnieć

ze względu na poczęcie,

embrion i poród,

szybkie dorastanie,

uwiąd i śmierć,

bo co jej do tego.

 

Nie może mieszkać

w alkowach serca,

w zgryźliwościach wątroby,

w sentencjach nerek,

ani w mózgu zdanym na łaskę tlenu.

 

Nie powinna istnieć, ale istnieje.

Ten, który jej służył,

leży zmieniony w rzecz

wydaną rozpadowi na sole i fosfaty,

zapadającą się

w swój dom chaosu.

 

Rano rozdzwoniły się telefony.

Kapelusze ze słomki, śliskich włókien, płótna

są przymierzane w lustrach

przed wyjściem na plażę.

Próżność i żądza dalej zajęte sobą.

 

Oswobodzona z majaków psychozy,

z krzyku ginących tkanek,

z męki wbitego na pal.

 

Wędruje światem.

Wiecznie jasna.


przysłano: 5 marca 2010

Czesław Miłosz

Inne teksty autora

Piosenka o końcu świata
Czesław Miłosz
W mojej ojczyźnie
Czesław Miłosz
Ars Poetica
Czesław Miłosz
Słońce
Czesław Miłosz
Który skrzywdziłeś ...
Czesław Miłosz
Upadek
Czesław Miłosz
Sens
Czesław Miłosz
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca