"Baśń" (wiersz klasyka)

Śpią wierzchołki gór
w fioletowej mgle
tajemniczy bór
ukołysał mnie
i przytulił mnie
usynowił mnie
i do siedmiu cór
powiódł w białej mgle.
Błyszczy zamek szklanny
na czarnym ostrowie
a kwitną dziewanny
i maków pąsowie...

Na bawolim zagrał rogu siwy groźny Bór
wypłyneło na jezioro siedem królewskich cór.
Ta Bez serca, jako hiacynt, jak hiacynt różowy,
a Z wężami - jak lilija - lilija anielska;
nad Umarłą szybowały krogulce i sowy,
a Zaklętą owionęły mórz głębokich zielska.
Dumna rozpacz - na harfie lazurowej grała,
Kwiat niewoli - łańcuchy do gwiazd przykuwała,
a Nieznaną - tęczowe kryją mi welony
i jak pierścień Saturna, grają złote dzwony.

Do łodzi mię proszą na bezchwiejne tonie
i kwiatem paproci operlają skronie
i płyną wśród skał pod mostem kamiennym
idzie pacholę z krzyżem promiennym.