Ballada o smutnej pani, która umarła (wiersz klasyka)

W drzewach z lękiem szeleściło, co nie było, to się stanie, to się stanie.

I płonęły ogniem strzechy, ogniem strzechy

I wzywały na ratunek grzechy, złudne grzechy.

Dwoje mocnych rąk się kołysało, z lekka kołysało,

Tych dwoje rąk by wszystko, wszystko przebolało.

Grzech...? a przecie jakże mało siły, mało siły!

A te grzechy tak kusiły, tak kusiły!]

Tylko serce zrozumiało (i zadrżało niby listek):

Że jest smutne, bo tak czyste, bo tak czyste...



tłum. Anna Kamieńska