Literatura

W porze, gdy kwiaty i liście świat rodzi... (wiersz klasyka)

Poezja włoska (XIII wiek)

COMPIUTA DONZELLA (XIII w.)

A la stagion che ‘l mondo foglia e fiora…

A la stagion che ‘l mondo foglia e fiora
Acresce gioia a tut’ i fin’ amanti:
Vanno insieme a li giardini alora
Che gli auscelletti fanno dolzi canti;

La franca gente tutta s’inamora,
E di servir ciascun trages’ inanti,
Ed ogni damigella in gioia dimora;
E me, n’abondan marimenti e pianti.

Ca lo mio padre m’à messa ‘n erore
E tenemi sovente in forte doglia:
Donar mi vole a mia forza segnore,

Ed io di ciò non ò disio né voglia,
E ‘n gran tormento vivo a tute l’ore;
Però non mi ralegra fior ne foglia.

W porze, gdy kwiaty i liście świat rodzi…

W porze, gdy kwiaty i liście świat rodzi,
Radość się w sercach kochanków podnosi,
Mogą się sobą nacieszyć w ogrodzie
W słodki ptaszęcia wsłuchując się głosik,

Płoną uczuciem dobrze urodzeni,
Wszyscy się garną do służby miłości,
Każda szlachcianka radością się mieni,
A w moim sercu płacz i smutek gości.

Oto mi ojciec zadaje cierpienie,
Serce mi więżąc w bolesnym objęciu:
Chce siłą sprzedać mój panieński wieniec.

Ochoty nie mam ja na to ni chęci
I trwam dnie całe w wielkim przygnębieniu,
Przez co ni liść mnie, ni kwiecie nie nęci.

przełożył Maciej Froński

przysłano: 5 marca 2010

Poezja włoska (XIII wiek)

Inne teksty autora

Słodka jest myśl ta, co mi serce żywi...
Poezja włoska (XIII wiek)
Pani, przez Was to zawodzę i płaczę...
Poezja włoska (XIII wiek)
Panie Jakubie, sąsiadeczko rada...
Poezja włoska (XIII wiek)
Pragnę prawdziwie wysławić mą panią...
Poezja włoska (XIII wiek)
Rozmowa
Poezja włoska (XIII wiek)
Serca mego radości...
Poezja włoska (XIII wiek)
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca