Przepędzić czas (Die Zeit vertreiben) (wiersz klasyka)

Die Zeit vertreiben

Wunderliches Wort: die Zeit vertreiben!

Sie zu halten, wäre das Problem.

Denn, wen ängstigts nicht: wo ist ein Bleiben,

wo ein endlich Sein in alledem? –

Sieh, der Tag verlangsamt sich, entgegen

jenem Raum, der ihn nach Abend nimmt:

Aufstehn wurde Stehn, und Stehn wird Legen,

und das willig Liegende verschwimmt –

Berge ruhn, von Sternen überprächtigt; –

aber auch in ihnen flimmert Zeit.

Ach, in meinem wilden Herzen nächtigt

obdachlos die Unvergänglichkeit.

Przepędzić czas

(tł. M. Jastrun)

Dziwaczne słowo: przepędzić czas!

Zatrzymać go, to byłoby zadanie.

Bo kogóż to nie trwoży: gdzie jest trwanie,

gdzie w końcu byt w tym wszystkim wszystkich nas?

Spojrzyj, dzień zwalnia kroku przed przestrzenią,

która ku wieczorowi go porywa:

wstanie zmieniło się w stanie, stanie w leżenie,

i wszystko z własnej woli leżące upływa –

Góry śpią w świeżości gwiazd ogromnej; –

lecz w nich także czas jest pełen błysków.

Ach, w moim dzikim sercu bezdomnie

nocuje wiekuistość.