Białe Ptaki / The White Birds (wiersz klasyka)

O, być z tobą wraz, ukochana,
    białym ptakiem na morskiej kipieli!
Męczy nas blask meteoru,
    co, nim zgaśnie, płomieniem strzelił.
Płomień gwiazdy błękitnej zmierzchu,
    zawieszonej na nieba krawędzi,
Budzi smutek w sercach, najmilsza,
    którego nic nie odpędzi.

Znużenie śle lilia i róża,
    marzycielki rosą okryte.
Ukochana, nie śnij o blasku
    gwiazdy barwionej błekitem
Ni o plomieniu, którym
    spadający meteor strzelił.
Chciałbym się stać wraz z tobą
    białym ptakiem na morskiej kipieli!

Spokoju nie dają mi wyspy,
    rozliczne wybrzeża Danajów,
Gdzie czas zapomniałby o nas,
    gdzie troski nie docierają.
Tam, z dala od róży i lilii,
    płomień tknąć by się nie ośmielił,
Ukochana, dwóch białych ptaków
    unoszonych na morskiej kipieli.

*

I would that we were, my beloved, white birds on the foam of the sea!
We tire of the flame of the meteor, before it can fade and flee;
And the flame of the blue star of twilight, hung low on the rim of the sky,
Has awaked in our hearts, my beloved, a sadness that may not die.
A weariness comes from those dreamers, dew-dabbled, the lily and rose;
Ah, dream not of them, my beloved, the flame of the meteor that goes,
Or the flame of the blue star that lingers hung low in the fall of the dew:
For I would we were changed to white birds on the wandering foam: I and you!
I am haunted by numberless islands, and many a Danaan shore,
Where Time would surely forget us, and Sorrow come near us no more;
Soon far from the rose and the lily and fret of the flames would we be,
Were we only white birds, my beloved, buoyed out on the foam of the sea!