Natchnienie (wiersz klasyka)

O smutne muzy, pieśniarki bogów, córy miłości
Mnemosyny i Zeusa, siostry elegancji i wdzięku,
nie  śpiewacie już

Wesołych pieśni mieszkańcom Olimpu, zostałyście
wygnane z gór  Tracji i Beocji, z wyżyn Helikonu
i szczytów

Parnasu, nie spotykacie się na zboczach Pierri,
gdzie pasą się dziś kozy i jak we mgle
snują  turyści. 

Gdzież wasze liry, gry na aulosie,  zwoje papirusu, 
atrybuty tajemnicy.

Gdzie wasze niewidzialne tchnienie, które zapalało
gęsie pióra i otwierało drogi do wieczności;
Nie uczestniczycie

W nowych zaślubinach Tetydy i Peleusa, Harmonii
i Kadmosa, nie kochacie się wśród gajów oliwnych
i na  skałach

Attyki, nie mkniecie jak złote strzały nad wodami
Morza Egejskiego i nie stajecie nad głowami poetów,
by szeptać

Słodkie melodie, bowiem dzisiejsi poeci nie wiedzą,
co to jest natchnienie. Dzisiejsi poeci mają pomysły
i twórczą inwencję,

Zdolności  i talent, i twardo stąpają po gruncie
żelaznej logiki sławy, tylko czasami spłoszy ich myśl
jakiś dziwny jęk w sercu

I zdławione gardło skomlącej pieśni.
I zdziwi wyciągnięta dłoń
nieistnienia.