Śmiertelne piosenki (wiersz klasyka)

A to moje piosenki, kochanie, łatwo je zlekceważyć,
rodzaj żywiołowej stypy, na którą się trafiło przypadkiem,
kochanie, wszyscy są pijani i nie pamiętają, nad czym boleją,
kochanie, to moje śmiertelne piosenki,
z kuchni do łazienki, z łazienki do kuchni, z kuchni do przedpokoju,
kochanie, zawadzić o wieszak pełen czarnych ubranek,
pogawędzić z płaszczem, z przedpokoju dotrzeć do pokoju, gdzie gwar jest,
usiąść, podnieść kieliszek, przypatrzyć się wnętrzu,
gdyż o wnętrze chodziło tu zawsze,
kochanie, to moje śmiertelne piosenki o umarłym,
co siedzi wraz ze mną na krześle, wierci się,
kochanie, wierci się, a nikt go nie zna, nie widzi,
nie wiadomo skąd przybył, nie wiadomo czemu, przed czym jest ostrzeżeniem,
to moje piosenki śmiertelne, usiłuję dociec, śpiewam,
żeby zrozumieć, żeby go oswoić,
starzeję się śpiewając,
kochanie, potwornieję, brzydnę,
a on jest nadal martwy, ale się nie zmienia,
nadal jest tak samo przyjaźnie obojętny i młody,
to są moje śmiertelne piosenki wrzeszczane na torach kolejowych w śniegu i nocy,
a on idzie przede mną, życzliwie słucha, życzliwie, ale niezauważalnie,
starzeję się śpiewając, usiłując wyznać jego obecność,
dostrzegając tylko banalną i krzykliwą, prostą i trywialną śmierć,
kochanie, śmierć, a to za mało.