Literatura

Jechali chłopcy (wiersz klasyka)

Leszek Wójtowicz

Jechali chłopcy na nieprawdziwą wojnę
Była godzina ósma dziesięć
Każdy miał bilet bezpłatny w kieszeni
I każdy wiedział że musi się spieszyć

Chociaż nie mieli jeszcze mundurów
Byli już jakoś do siebie podobni
Jak wyciosani z jednego kamienia
Już teraz bardzo zapomnienia głodni

Butelki w dłoniach migotały zimno
W głowach rozpętał się upał szalony
Pili pospiesznie ostatnie toasty
Na oblężonych stopniach wagonów

Śpiewali chórem że w wojsku dobrze
Śpiewali chórem że się nie boją
Aż cały dworzec trząsł się w posadach
Aż się opóźniał odjazd pociągu

W powietrzu stała chmura płaczu
Konduktor machał bezradnie latarką
Na rozstrojonej taniej gitarze
Ktoś grał uparcie smętne tango

A ty poeto stałeś na boku
Z białym goździkiem w zaciśniętej dłoni
I próbowałeś mówić kochanej
Jakoś to będzie – nie martw się o mnie

Będę do ciebie pisał często
Wiersze o miejscach które znamy
Zobaczysz jak czas szybko biegnie
Niedługo znów się tutaj spotkamy

Ona mówiła – tak kochany
Uważaj zimno nie przezięb się czasem
A potem jeszcze szybki pocałunek
I drzwi wagonu zamknięte z hałasem
A wy potężni tego świata
Co budujecie dla nas piekło
Do listy grzechów jeden dopiszecie
Gdy ten z goździkiem nie wróci poetą


przysłano: 5 marca 2010

Leszek Wójtowicz

Inne teksty autora

Piękny toast
Leszek Wójtowicz
Pytania o zmierzchu
Leszek Wójtowicz
prawda
Leszek Wójtowicz
Pomnik gdański
Leszek Wójtowicz
Polowanie na czarownice
Leszek Wójtowicz
Polonez
Leszek Wójtowicz
Podwodna misja
Leszek Wójtowicz
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca