opowieść wigilijna (wiersz)

OPOWIEŚĆ WIGILIJNA


a na czarnej
blasze piernik
w grozie rozrostu

i pęka piekło
na pół słodycz
powideł ścieka
między palcami
judy

armageddon igieł

jarmark wspomnień
dawne wigilie splecione
w łańcuch błyszczy
oko anioła z przetrąconym
skrzydłem on śpiewa
że narodził się znów

podobno w knajpie
tak mówi barman
co wie wszystko
ktoś rzucił kuflem
i krzyknął: stawiam!

(nawet śmiech może
dźwięczeć wódką
o czwartej nad ranem)

urodził się dzisiaj
wcześniak, to przez
wysiłek i osła -
bydle ryknęło nie w porę

i masz, stawiam, za spokój,
którego nie będzie
wypij, niech się zmarnuje
świat!

tak było - twierdzi barman
w jego rękach miga
bombka za bombką
pokal i inne szkło

zabrakło miejsca
parking pełen - pan wiesz
ostatnie zakupy i osioł
zdechł za wygódką
w pokrzywach

pili długo
wymiotłem szufelką
dopiero o świcie
a do świtu daleko
jak do chińczyków
i pod górkę
rowerem nie zdzierżysz

śpiewali... co?
pewnie jakąś kolędę,
bo zwrotki w pamięć
jak w masło
nie widziałem ich więcej

a na czarnej
blasze piernik
w grozie rozrostu

puchnie chęć
od wysiłku:
żeby jak najlepiej
żeby to był właśnie
ten czas i to miejsce

być może jest

ale ludzie już
nie ci sami