O świcie (wiersz)
Trynity34
Melancholie
Chciałoby się w twoich ramionachbyć zawsze o świcie.
Wołać, krzyczeć i płakać.
Milczenie im szkodzi.
Bladość jest teraz zwiastunem tęsknień.
Tych licznych kiedy zaduma,
myślą gna od ciebie,bez końca,
jak obłok na wietrze.
Prawdy własnej się boję.
Życia kolejnych zawirowań.
Niepokój roztargnienie sieje.
Stają jak żywe szare oczy.
Pełne zdziwienia, zachłannie połykają
radość pośród ciszy.
Pełnego porywów, dążenia do szczęścia,
wiecznej pochodni w piersiach.
Sam tłumaczysz uczucia, słowo po słowie.
Rozbudzając iskry w rozciągniętym zmroku.
Z chwilą w której uśmiech ozłoci nam usta,
staniemy się sobie nieodwracalnie potrzebni.
Za ten uśmiech,mogę pokochać.
Bo daje siły i wprowadza harmonię.
| Aria 2 - 07 - Svir... |
fatalny
2 głosy
przysłano:
20 września 2007
(historia)
przysłał
Trynity34 –
20 września 2007, 11:12
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się
nie jest to dobry wiersz, ale tym razem dam Ci kredyt zaufania.
pracuj, czytaj innych...szukaj.
Poczytaj, poczytaj, bo na razie kiepsko. Grafomania trochę. Mrok, patos, wszystko to niepotrzebne. Nic odkrywczego.