pamięć (wiersz)

doskonale rozpracowała topografię miejsca

wycieniowała wykończenia dębowe sosnowe

i lustrom nadała przejrzystości wódki

idealne proporcje i grubości kresek

architektura wnętrza urocza i ciepła

więc narysowałabym smutny gest basisty

bezbronną rezygnację stwardniłych opuszków

i kierunek w którym czasem zerkał

czemu też nie można odszukać przyczyny

chciałabym nakreślić ten stan oderwania

od całej siatki życia knajpy i wszechświata

mówić bardzo liczy się muzyk cień na jego twarzy

kolor oczu w świetle lampy ułożenie

fałdy dżinsów pod kolanem

gdybym tylko miała

ołówek papier dłoń