Czas ciszy (wiersz)

przesiąka śladami,
mazanych granatowym palcem,
napiętych cięciw szukając granic,
milknie pierwszą barwą z brzegu.

Wydłubuje z pazurów zamarłe
w kościstych masztach obrazy,
żeby nie pamiętać pluszu,
kołysząc szept,dziwnie rozdarty,

Miesięczny w krawędziach lśni
tak kusząco, łakomie zagląda
w najskrytszy sekret, kąsając prawdą
przesiane mirażem powietrze.

Ty, coś mi tę miłość wtrynił,
z triumfalnym gestem zaklinając
jak złodziej grą uśmiechów,
wyzywam cię moim sercem.

Zapomnij się, zapomnij.