ta cienka linia (wiersz)

zaraz, ze zgonem

po szczeblach zerżniętych

rdzą zardzewiałą

do przedziały cuchnącego

stęchlizną i potem

siadam na tronie tego

plotkującego zgryźliwego przedziału

i jadę

kontur za konturem

w zaśniedziałej szybie

gubi się wartość

i drzewa są ścięte, zarażone

próchnicą

niebo szklane oślepia ideałami

kolor szkła staje się korowodem

tych zapyziałych, zelżonych, wytarmoszonych

twoich jedynych zepsutych wspomnień

zasnąć w tym tłoku, pocie, hałasie

słońce oślepia

parzące promienie przepalają me oczy

za chwile

za dwie

dotrę do celu

zatrę o Tobie pamięć

zaciśnięta pięści moich rozpaczy

znienawidzę to w Tobie

zmieniamy kurs, pomyliliśmy drogę, przepraszamy za utrudnienia

w przedziale cudnym, pachnącym

pod osłoną wokół mnie przyjaciół stojących

łaskoczą mnie delikatnie, przelotnie

promienie słońca widziane w oknie

zwracam swój wzrok ku Tobie

daleko jesteś u celu, tam płoniesz

jeszcze minutka

może ze dwie

i znajdę Ciebie

kochanie moje

roślinność gładko szumi

porusza się, lekko, jak powierzchnia kuli

do celu, do celu

delikatnie rozpływam się w obrazie

malowanym tak szybko, jeden na drugi się kładzie

rozmazane to

myśli moje, fantasmagorie uciekają ku Tobie

Ty jedyna na mnie czekasz

i rozpływam się w tym przedziale

bo wiem że płynę ku chwale

cel

i szybko i prędko

raz dwa

uciekam stąd, torba, wspomnienia

mijam tyle dziwnych min

byle szybciej byle do drzwi…

moja miłości już jestem

przy Tobie

po szczebelkach łagodnych

osuwają się me stopy

chwytam się głowy

widzę Ciebie, już biegnę

wpadłem

w toń czystą, spokojną

podpłynę w nieskończoność niepełną

gdy Ty jesteś w moim otoczeniu

zapominam o nienawiści wspomnieniu

kocham Cię