Samotna (wiersz)

W krainie nieskończoności

na szczycie skalistej góry,

gdzie mrok miesza się z otchłanią,

spróchniała sosna

dodaje mi odwagi!

Co jest dalej?

Czy samotność może dojść kresu...

A potem będzie już tylko pięknie i kolorowo!

Wrodzona naiwność każe mi wierzyć,

że można żyć szczęśliwie!

Ale me wnętrze natarczywie się buntuje...

Mechanicznie wstaję każdego dnia

udając, że to wszystko ma jeszcze sens.