Już nie... (wiersz)

Schowana w szafie obawa

plastikowe źródło życia

tryskające zmęczeniem

samotności smutne dwie chwile

pytania niedokończone retoryczne

zapisane w testamencie na kiedyś

to życiowa przeprowadzka tam gdzie...

minut całe godziny zyskane

na wypatrywaniu nieba w anielskich oczach

rozum uśpiony waniliową myślą

podlewane ufnością serce

kwitnie zawstydzone

na dodatek dziurawa zbroja

zacerowana wyobraźnią

totalne ogłupienie

dlaczego?

właściwie nie wiem