Kryzys (wiersz)

Brak pomysłów, otchłań chwiejna

Co od weny mnie oddala

Wonny więc natchnienia hejnał

Mroku muru nie powala

Cóż tu można z głowy wyssać

By rozprawić się z banałem

Złym pytaniem: o czym pisać?

Wszak ja o tym już pisałem!

Gdzież jest do  kupienia olej

Którym można treść podsmażyć

Jakaż formy będzie kolej

By się koncept chciał był zdarzyć?!

Przeto teraz spróbuję zacnym obyczajem

Rymem starym i długim omotać

To co łączy mnie zwięźle z lat dziecinnych mych krajem

Gdzie poezją jest nawet robota

Gdzie chłop, któren czerwony był - wnet pozieleniał

Dzięcielina od wieków już pała

Zmieniać gdzie możesz wszystko, byłeś ludzi nie zmieniał

Zaraz... treść mi formę zapchała

Zatem skracam

I odwracam

Rymu poły

Niewesoły

Drobnym piaskiem

Słowa blaskiem

Nie mające

Weny słońce

W tym temacie

Panie bracie

Sławy spiży

Nie przybliży

Zaczochram może satyrą

To wszystko, co was nie zdobi

Bo kiedy problem jest z lirą

Satyryk, co może robi

Wszak umieć dokopać umiem

Szydzić, świechtając splugawić

Jednak, niestety rozumiem

Długo nie może to bawić

wiersz biały w białości blasku

co próżnią szczypie co nie

rozweseli

tylko to co

już i wtedy i

wiele razy i to

co może

choćby i morze (może)

Metafor natłok hałaśliwy

Nie stworzy ust przecudnej niwy

Cięciem zaczyna się swoboda

Nie zmami nas, choć jeszcze młoda

Ćwiek czasu takie ramy tworzy

Spleen, w które idealnie włoży

Bełkotem słuchu czarowany

Nie będzie - w matni zaplątany

Zaświtało - zaskwierczało

W mózgu zwój ponownie obły

Kontemplując małość-całość

Koncept byłby chyba dobry

               *    *   *

Powyższych łapiąc się schematów

Konkluzją tu nie peroruję

Że ja, wielością tych tematów

Się z braku czasu nie zajmuję