*** (wiersz)

pytanie o jądro jądra pogłębia zaspę

kreślenia słowami muru nie-

przenikania skorupy kruszywa

literujących niepiśmiennych

piśmiennych inaczej

teoretyków święta dyszla

reszty gangu nie-ma-po-co

taka proporcjonalność dokładna

czy wabię białego kruka

dziobiącego kartę jokera

dokarmiano go przecież aż nad-

to stekiem padliny

to pojono falą najeżeń

musi się przecież bydlę pożywić

ciągle doskonalą tęczę

karkołomnie mnożąc siedem barw

fioletem decyzji

błękitem powiewu

żółcią motywacji

czerń z bielą zlała im się w mdlącą szarość

głowa nie przebija muru pustki

tłuszczy wypalonych oczu

błyszczących gestem skreślonych

słowem co dość go pół

przepraszam że chciałem tylko tyle