Medytacja wiejskiego listonosza (wiersz)

Błądząc po rejonach

trafiam do rezerwatów,

gdzie czas zgęstniał,

a ludzie są dobrzy.

Napotykam skanseny domów,

z trawą podchodzącą pod drzwi

i wspomnieniem ludzi,

którzy przez moment

mieszkają we mnie.

Nie zapadłe dziury,

tylko oazy turpistycznego piękna,

które wchodzi w krew.