Dwa kije (wiersz)

Nie skomentuję, bo byłoby mi trudno napisać jak odbieram wersy, ale chcę Ci powiedzieć, że jest w wierszu miejsce bogatsze od puenty - "Teatr jednego widza, patrzącego przez okno." Oczywiście dla mnie ono takie jest, a przecież bywa różnie - dwa kije lub dwa kółka graniaste. To dbd wiersz, wiersz bliski, ..... Dz. P. -:)

wiersz świetny .. tylko mnie zastanawia czy to rzeczy nawołują?!
bo jeśli nie to chyba trza pomyśleć nad interpunkcją...:))

a ja powiem ,że popadasz charlesie w pewien rodzaj sztampy . zaczynasz sie pojawiać w jakiś ramach . wszystkie ostatnie Twoje wiersze jakby spod sztancy. a wiem przecież ,że potrafisz inaczej.

Dzięki za poczytanie i komentarze. Ze "sztampą" tą właśnie a nie inną dobrze mi.

Dobranoc.

Dla mnie to dobry wiersz. : )

Końcówka zabawna. Tak kość przez sen zakopywać?.. Dobre. Tylko gdzie on śpi? Na piasku? Miałem kiedyś takiego psa, co sobie piernika w piasku na budowę przeznaczonym zakopał... Potem też szukał.
Aha: przed "albo" to się przecinków nie stawia.
Teatr jednego widza (tu pauza - nie wiadomo dlaczego - nie da się w poezji lepszej pauzy zrobić, jeżeli już ma być?) patrzącego przez okno.

Michale - ja zrozumiałam tekst inaczej - dla mnie jest to kość dziecka - mówi mi o tym ten fragment tekstu:
"Przez wiele godzin ją cięli a wybudzając pytali

o imię. Zostały ciemne ślady po gwoździu Steinmanna."

Gwóźdź Steinmanna – sztywny pręt jednostronnie zaostrzony, przeprowadzany przez kość piętową, guzowatość piszczeli albo nadkłykcie kości udowej, po wprowadzeniu do kości uderzeniami młotka łączony jest na końcach z ramionami klamry wyciągowej.
Dziecko jakie siedzi i patrzy przez okno na zabawy innych dzieci - w drugiej zwrotce jest na sali operacyjnej - "wiele godzin ją cięli" - ma robiony zabieg, jest pod narkozą - po zabiegu wybudza się dzieci i pyta o ich imię. Jako trwały ślad po operacji zostają blizny. Kość - jest więc powodem jaki oddalił dziewczynkę od zabaw, od dzieci, wepchnął za szybę okienną i skazał na rolę obserwatora, patrzy jak mogłaby się bawić, gdyby... Nic zatem dziwnego, że śni się jej własna kość, że chciałaby ją zakopać...pozbyć się jak kości niezgody, albo schować tak, jak pies zakopuje sobie kość i zapomina o niej, a potem ją szuka...ale na jakiś czas pozbywa się kości, ma taką możliwość. Nazwa dziecięcej zabawy została wybrana nieprzypadkowo - "pałka zapałka dwa kije....kto się nie schowa ten kryje". Nie można wykluczyć, że "pałka, zapałka"- wołały dzieci za dziewczynką, gdy szła przez podwórko o kulach, a może krótka sukienka nie przykrywała dużo chudszej łydki, uda... Może cała ta zabawa polegała na tym, że to dziecko musiało się przed innymi dziećmi ukrywać, żeby mieć spokój, a wyliczanka wcale nie była samą zabawą, bo zabawnie było tylko dzieciom wołającym "pałka, zapałka".

Napisany z głębią, jakby stylem M. Mendele. Dobre.