Tłumiąc (wiersz)

ziemia zafalowała nadmiarem
kroków a serca
otarły się o piersi
w połączonym erogennym dotyku


na chodniku tłamszonym stopami
co człowiekiem przygniecione
poruszają się z miejsca na miejsce
nie odrywają wzroku od podłoża


z oddali już nacierają
niosą za sobą
oddech spóźnionego poranka

bez wspomnień
w natłoku jałowości rozmów
bez końca bezsłowny
mózg uderza o czaszkę

tak sie troszke pobawiłem Twoim tekstem, ujednoliciłem czas, pozbyłem sie bezokoliczników i kilku słówek . bez urazy.

tłumiąc wspomnienia pośród tłumu, gdzie można stac się anonimowym - tak to czytam i jestem na tak

"na chodniku przygniecionym stopami
stopy przygniecione człowiekiem" - już choćby te słowa kładą powyższy tekst na półkę wartości na tyle wysoką, że trzeba się wdrapać na paluszki, żeby docenić. Słuszny wiersz Łukasz, mam całkiem podobne odczucia i poczucia spuszczonego wzroku utkwionego w miarowo poruszających się czubkach butów.

i znów widzę tekst, jak scenę w filmie. człowiek leży na chodniku - w zasadzie to nie ma pewności czy został pobity, czy zasłabł, czy chciał być inny. może po prostu cierpi, jest jak odtrącony kot. najazd na oczy leżącego, są szeroko otwarte, patrzą przed siebie - przez nogi, które przechodzą, rozmowy, które i tak są nieważne, prowadzą donikąd. ludzie są i odchodzą. jak w życiu...
mogłabym tak dalej sobie myśleć, więc za pobudzenie mojego mózgu do życia, daję wyśmienity. obyś więcej obrazów namalował na wywrocie.

"na chodniku przygniecionym stopami
stopy przygniecione człowiekiem"

Jakież to naciski muszą być.... :)

mi się:
"stopy przygniecione człowiekiem"