"OSTATNIE WIDZENIE" (wiersz)

gdy skapują nektarem przejrzałe figi

na wargi spękane tęsknotą

pomiędzy sztywne liście cytrusów

rozwiane włosy wplata

ostatni krzyk spóźnionej cykady

w półmroku księżyc krasi srebrem

grzbiety rozgniewanych bałwanów

zachłannie pożerających najmniejsze ślady

pozostawione na piasku

spacer kończący widzenie

maluje ostatni obraz

na dnie ciężkiej walizki

już śniedzieją stada podniebnych baranów

żegnających pełnię poprzedniego życia

a po krużganku w zwiewnej piżamie

krząta się nowy dzień

za kilka godzin

jak każdy poprzedni

umrze w swoim łóżku

zapomniany