smak (wiersz)

wszystkie cnoty hamują ciepło

ludzie jak opętani tulą się do ulic pełznących

problemami których zapomnieli się nauczyć

płynę myślą o płatkach róży

porozrzucanych po tylu znajomych sytuacjach

oddalają się powoli możliwości własnych rąk

zatruwane egoistycznym patrzeniem w światła

wydaję się dalej szybować ponad każdym spalonym

nie potrzebując nic prócz zapachu własnej zgnilizny

każde spojrzenie nie wraca już jak kiedyś

topi się w spoconych ciałach

strach nie pozwala złapać celu

koniec Sensu rozkleja zlepione

schizofrenią bycia pióra

            wszystkie kwiaty obezwładniają

sam ze swoim niebem pod kloszem dumania

zakorzeniam się powoli w śmierci przez obojętność

            nie ma smaku tworzącego wszystko od nowa…