Nomada (wiersz)

Żem nomadą, to pewne od czasu wojażu

Jednak wcześniej nurzałem się w miejsca  histerii

Rusi Białej i Polski przodki me w kolażu

A wybranka pochodzi z trochę dalszej Syberii

Jam nieporad-baronem, jako rzecze prezydent

Niedogrzaniec miejscowy i adresu dyletant

Drapas Za-Pas, to druh mój, oraz stały i rewident

Znak równości postawię w wyrażeniu start-meta

A w Mongolii, azali masłem czaj posłodzą

Tam gdzie ja - mlekiem zacny psują trunek

Gwizdać na to! Nie zgrzeją, ani mnie nie schłodzą

Interpromilażem prostuję frasunek

Ja uciekam od kiedy pstry refleks się mieni

Quazimędrców przetarte szkiełko-niby-oko

Miast na serce spozierać, chlaszcze po kieszeni

Upadałem, więc nisko - szybowałem wysoko

Że nomady nie lubią frazes świszcze w rynsztoku

I na zwadę ja tutaj odpowiadam zwadą

Nakreśliłem kontury tej granicy skoku

Wrócić każdy musi, choćby był nomadą

*                                                              *

                                *

Włóczykijem być mogę semi-literalnie

A nomadą wszak jestem, jednak nie mentalnie