Smutek Życia (wiersz)

Jak gorzko smakuje smutek rozstania
gdy serce otula wstęga samotności...
Mam już dosyć tego udawania
życia, umierania bez miłości...

Świat przytłacza mnie nadmiarem wydarzeń...
Nie pomaga mojej duszy już nic...
Nawet ucieczka do krainy marzeń...
Pozostaje wybór: żyć?

Nie chcę nawet myśleć, co przyniesie kolejny dzień
troski udręki, zabawę, a potem śmierć...
Kładę się do łóżka i nie chcę się już obudzić,

A jednak budzę się, wszystko wciąż szare, ponure
deszcz pada rozbijając swą siłą moje sny...
Nigdy już nie uwierzę w miłość - to bzdura,

Przyjaciele wciąż omijają mój grób
W którym pochowano moją lepszą część
Choć ona jedna zadała sobie ten trud
by mnie z tego świata znieść...