ktokolwiek... (wiersz)

wyjechała. porzuciła wiosnę, łąki spódnic,

pijane fasady pryszczatych kamienic,

przedwczoraj cichcem nawiedzone przez dwa zakochane

bezpańsko koty i sąsiadkę, która wyszła z domu po zapach

deszczu do ciasta. nie wróci do mieszkania numer cztery,

zaciętych ust,  mokrych poduszek i bycia nikim.

życia dość, jak tresury właściciela tego samego nazwiska.

wybrała żelazną drogę do nieba. wreszcie ma wolne.

mijając , szukała słów wygrzanych słońcem,

jak jaszczurek na kamieniach. schwycić i rzucić płasko

po wodzie i wrócą sny o misiu bez oka, o latawcu w chmurach,

niedorzecznych wyliczankach kocha, lubi, całuje…  zamiast

szanuje, bo kto widział dziękować za dawanie siebie.

nic już w czerwcowe noce nie utka, wszystko złowiły pająki. 

w gazetach jutro napiszą, że astronom odkrył alternatywne światy.