tektonika uczuć (wiersz)

Pierwsza strofa ładnie komunikuje się z drugą zawiązujac dialog z czytelnikiem (ze mną znaczy) dystych potem sprowadza na ziemię, i opowiada o nieumiejętności konkretnego dialogu z konkretneym dialogobiorcą - to in plus. Potem mam enigmę, do której potrzebne będą;
- kij jako element porównawczy (patrz historia kanału sueskiego)
- wódka jako rozpuszczalnik dla mas plastycznych zatytułowanych " Mózg przed pracą zbiorową"
Zatem, przed każdymi drzwiami pozostaje lęk przed rzeczywistą postacią urzędnika, dla którego my nie mamy współczucia, a on nas nienawidzi. Sprawą do załatwienia, widzimy coraz mniej - co nie znaczy, że nam się nie udało. I owszem! Stąd radość i libacja ostatniej strofy uwikłanej w wyżej podaną wódkę. Wniosek - patrz na urzędnika jak na brata, a jedzenie ryb stanie się przyjemną koniecznością.

..."w istotności pytań chowamy słonia:...nie nie prosciej _ w istocie ! ?

Dla mnie tylko to"
"niepewnością spraw


rozbieramy tajemnicę do naga

co myślom zakłada stumilowe buty

ostrość tracąc w dwóch krokach"

Pozdrawiam.

Jak dla mnie trochę za bardzo przegadany ten wiersz. Podoba mi się pierwszy wers, ale po takim początku chciałoby się trochę lepszej kontynuacji. Nie bardzo też rozumiem, dlaczego tektonika w tytule, chyba że chodzi o, hm, jakiś proces tworzenia.
Jeżeli chodzi o treść to też niestety nie zachwyca, brakuje jakichś perełek. Nie sposób odnieść wrażenia, że wiersz mógłby być lepszy, choć należy docenić, że próbuje traktować o uczuciach w sposób niebanalny.

Ojej, jakie to natchnione. Żale sprzedane papierowi. To nie jest to, czego się oczekuje. Nie w takiej formie!

zwichrzone...co?