W maszynie czasu (wiersz)

(z bristolskiego pubu)

Za oknem maszyny czasu

mignął autobus – piętrowy

i dwa kabriolety

pełne ciemnych okularów,

tatuaży

i głośnej muzyki.

W maszynie brązowe słoje drewna

ściętego pewnie z pięćdziesiąt lat

przed Margaret Thatcher

albo jeszcze dawniej.

Nie ma obrazków świętych –

czarnobiałe zdjęcia

opowiadają historie

o dumnym panu

w rzeźnickim fartuchu,

konnych powozach

pełnych beczek z piwem

i brukowanych ulicach

zatłoczonych duchami i psami.

Moja koszulka jest zbyt niebieska

jak na wiktoriańskiego pisarza,

jestem więc robotnikiem z doków.

Zamieniłem korsarstwo

na uczciwą pracę.

Wczoraj widziałem Murzyna,

a Chińczyk chciał mnie oszukać

o dwa funty

w palarni opium.