pan i pani Niedotykalscy (wiersz)

to nie pustynia ani post
to wakacje w czarnej dziurze

miłość pochłonięta przez potwora strachu
jęczy cicho na dnie żołądka
czas zakrył twarz białymi palcami
czekamy na ekshumację światła

długie chwile umili nam pokaz sztucznych uczuć
będziemy puszczać wianki z balkonu
i cegły

możemy też spróbować ucieczki
ale czy ochota na miłość nie minie
zanim wykopiemy tunel