Nie ta (wiersz)

Widzę, że jesteś z Sosnowca. Czytam o garbach w chodnikach i momentalnie kojarzy mi się to z chodnikami przy Będzińskiej koło Żylety. :D

Zdecydowanie wersyfikacja w tym tekście kuleje. Albo ja jej zupełnie nie rozumiem.
Druga rzecz, która mi się nie podoba, to nadmiar imiesłowów.
Interpunkcja - albo bez przecinków, albo konsekwentnie tam, gdzie być winny.
Ostatni wers - za dużo zaimków.

Poniżej pewna propozycja:

"Długa aleja obok ruchliwej jezdni. Coś na kształt wąwozu.
Widok jak z podręcznika traktującego o perspektywie.
Szedł patrząc pod nogi na popękane płyty chodnika,
na korzenie drzew znaczone poprzecznymi garbami w wędrówce.
Gdyby się odwrócił zobaczyłby identyczny obrazek.
Równie perspektywicznie garbaty i równie popękany.
Resztki nadziei przycupnęły w szparach chodnika
i nieśmiało tuliły się do szarych pni drzew.
Nie myślał o niczym konkretnym.
Gdzieś tam w głowie jak uporczywy owad,
brzęczał mu fragment muzyki którą usłyszał przypadkiem.

Czuł dziwną pustkę w sercu mówiącą że idzie nie tą aleją."

"Resztki nadziei przycupnęły w szparach chodnika" - to mi się bardzo podoba.

Pozdrawiam.

ja czytam, jak prozę poetycką. ma miejsca czułe, ale i jak dla mnie nie potrzeba dopowiedzenia - utrudnianie wędrówki, równie perspektywiczny i równie popękany ( choć to równie popękane jest bardzo ładne..może samo to? )
brzęczący kawałek muzyki dziwnie mi się czyta, jak owad - rozumiem, ale brzęczenie zwykle przeszkadza i irytuje...jeśli ma niepokoić, tak jak to przeczucie podążaniu złą aleją, to może inny wyraz jakiś się urodzi?

zgadza się jak prozę poetycką :-)

poetycka proza to coś co lubię bardziej od samej poezji i samej prozy:)

ojj, zgadzam się Kliner ka ;d sądzę, że proza poetycka jest trudna do napisania.
gratuluję odwagi podjęcia się jej pisania !
bo chociaż nie zachwyca (przynajmniej mnie, 100 procentowo), to jednak rzadko widuje się ją na wywrocie.