Staram się. Rysy. (wiersz)

muszę powrócić. na razie widzę zestawianie ze sobą dość zjawiskowych figur -dla mnie jednak niespójne.

kiedy patrzę na inspirację, tytuł to staranie się, żeby dostrzec ale i żeby wyglądać. na coś( się streścić). - żeby doszukać się czyichś rysów ale i żeby mieć własne. do tego "nitki" łączące fragmenty materii na obrazie wyglądają trochę jak zadrapania. jak trzymanie się siłą.
ciekawi mnie odwrócenie numeracji części. podpowiada, że nie będzie ...realizmu(?)stwarza zapętlenie. i myśl że mamy dostęp do ciągu dalszego. ale sam podział interesuje.
tak, jak obcowanie z tym obrazem - pierwsze wrażenie - szok całością/zestawianiami/ rozwiązaniami/niemożliwością uchwycenia się jakiegoś gruntu, a na drugi rzut oka pojawia się spójność, jakieś zalążki interpretacji. jej próba.
"tajemnica mnie nie dotyczy
celuję w zamiłowanie do prostoty"
nie wiem jednak, czy jakiś podział w obrębie pierwszej nie wyszedł by wierszowi na zdrowie.
dla mnie bardzo, bardzo ciekawe. utwór zupełnie samodzielny, który zyskuje jeszcze dzięki konfrontacji z obrazem.

hm, jest tu pewna przebiegłość. to staranie się i rysy, Rysy jako szczyt, jako uszczerbek, a może jako zarys. podoba mi się, że niejednoznaczność, a raczej możliwość wielorakiej interpretacji/zabawy już zaczyna się w tytule.
czyżbyśmy starali się wejść na szczyt? i do tego bez złamań, potknięć, by nie stać się plamą, z której będzie można się jedynie domyślać, kim była ta plama?
podoba mi się również to przechodzenie od skojarzeń, po czym na końcu dostajemy pewien konkret.

Ciekawe "poszukiwanie straconego czasu".