czego nie widać. (wiersz)

stężone ciepło na moje skostniałe dłonie
horyzontalne pojęcie ramion
można cię podnieść do nieskończonej potęgi
a słowa i tak są zbyt trudne do użytkowania

niepewność rodzi pokusę
uczymy się stawiać kroki pewniej
mamy otwarte usta i skrzywione spojrzenia
na ulice i białe twarze ludzi
nie
jesteśmystężone ciepło na moje skostniałe dłonie
horyzontalne pojęcie ramion
można cię podnieść do nieskończonej potęgi
a słowa i tak byłyby zbyt tłuste

niepewność rodzi pokusę
uczymy się stawiać kroki pewniej
mamy otwarte usta i skrzywione spojrzenia
na ulice i białe twarze ludzi porą wczesną
nie jesteśmy

potem kąpiemy się w omamach zapachów
śniąc o dalekich podróżach i konserwach z puszek
sączą się z ust najgłębiej zleżałe soki
mówimy wprost nie zahaczając o wgłębienia
bez wymiernych godzin na nadgarstkach

wydajemy na świat wiosennego potomka
genetycznie uwarunkowane pozwolenie na nas
 

potem kąpiemy się w omamach zapachów
śniąc o dalekich podróżach i konserwach z puszek
sączą się z ust najgłębiej zleżałe soki
mówimy wprost nie zachaczając o wgłębienia
bez wymiernych godzin na nadgarstkach

wydajemy na świat wiosennego potomka
spojone pozwolenie na nas