Literatura

Widoki zza pękniętej szyby. Vanitas vanitatum et omnia vanitas. (wiersz)

krystek1616

na pożarcie. po prostu.

 

Spoglądam na świat przez okno. Czwarte
piętro. Wygodnie mi tu, nawet z lękiem
wysokości. Tylko schody butwieją. Coraz
trudniej je zreperować.

Los uśmiechnął się nieśmiało. Podał narzędzia
i deski. I stała się wygoda.
Inni z zadowoleniem wspinali się
ku górze. Mnie pozostało wczorajsze kalectwo.


wyśmienity 6 głosów
Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta?   Zarejestruj się
oli 25 maja 2010, 02:16
Na wstępie mego listu [ :D] przepraszam za ucieczkę - to nie moja wina. Komputer mnie ewakuował z internetu przerywając swoje działanie. Z niewiadomego powodu, jak zwykle. Niestety nie umie mówić w żadnych ze znanych mi języków, więc nie odpowiedział na pytanie: ''dlaczego?!!''
Przykro mi bardzo. W nagrodę pogram nim w ''rzucanego'' ze ścianą, przy okazji sprawdzę, czy nauczyła się już łapać.
Ale, ale... !! Zboczyłam z głównego wątku. Powieść o przygodach laptopa napiszę innym razem. O wierszu teraz będzie [a będzie długo i nudnie, przygotuj się].
Tytuł. Już mówiłam (ale lubię się powtarzać), że za dużo w nim słów jak na mój gust, ale zauważyłam, że u to u Ciebie normalne, więc cóż mam biedna począć?
Przerzutnie. widać, że eksperymentujesz z nimi. Już poprzedni tekst skłaniał mnie do takich wniosków. Eksperymenty dobra rzecz - są podstawą wierzy, przynajmniej niektórzy tak twierdzą. ;)
No i wreszcie treść. Podmiot wydaje się być zamknięty, uwięziony. Jak księżniczka w wieży. Tyle, że księżniczka oczekiwała na wybawcę, a tu mamy coś innego - peel nie czeka na nikogo. Wspomina coś o ludziach, ale ważniejszy zdaje się być obraz za oknem. Byle tylko nie był złudny, a tak przecież często bywa.
Patrzy na świat, ludzi z wysoka. Próżność? Czwarte piętro, to coś jak Olimp? ''Schody butwieją'' - to wyraźnie przeszkadza. Tylko teraz pytanie: dlaczego. Jak butwieją - znaczy, że stare, zapomniane. Ale jednak są jakieś próby naprawiania, czyli jednak ten człowieczek się stara, wychodzi poza ramę swojego okna. Po co się stara? Myśli o zejściu? Raczej nie.A może to są schody na piąte piętro, na dach? ''I stała się wygoda'' - dla innych. Bo przecież to oni byli tacy zadowoleni.
Czyżby podmiot chciał po prostu zrobić dla nich co w jego mocy, a potem oczekiwać tylko spokoju?
Niepokoi mnie też to kalectwo. Kojarzy mi się z jakąś formą alienacji, odosobnienia. Odcięcia się od reszty świata. Coś jak Andy Warhol, który tworzył, ale nie lubił, gdy ludzie go przytulają, dotykają.
Albo zwykła próżność i jej świadomość. ''Jestem lepszy, fajniejszy, nie potrzebuję was'', ale z drugiej strony ''naprawię schody, żebyście mogli wejść''. Dobra, zagalopowałam się...
Kalectwo jest wczorajsze, ale pozostało. Może jest tylko wspomnieniem, które wciąż żyje w wyobraźni? Dla mnie ważna jest jedna kwestia - ''inni'' mają zadowolenie, a podmiot kalectwo. No i ta wygoda. Bliżej nieokreślone jest dla kogo. Może wygodnie im się tak wspinać, a jemu tak siedzieć?
Generalnie po przeczytaniu zostaje we mnie jakiś niepokój, coś na kształt początku chaosu (jeśli chaos ma początek).

Zmieniłabym tylko ''zreperować'' na ''naprawić'', bo wolę proste słowa. Ale to tylko ja.
oli 25 maja 2010, 02:18
Nadinterpretacja, prawda? ;P Jeszcze chciałam coś dopisać, ale może lepiej pójdę robić ten plakat... ;)
Krystian T.
Krystian T. 25 maja 2010, 13:09
pisz, pisz
ja mam 2 interpretacje jeszcze inne. zobaczę, czy inni się w nie wstrzelą.
oli 25 maja 2010, 17:44
w takim razie poczekam. ;) Taka mi się nasunęła refleksja po ponownym przeczytaniu - czytając Twoje teksty [wiersze i prozę] ma się wrażenie, że podmiotem/bohaterem zawsze jest ta sama osoba. Ciekawie by się to prezentowało w jakiejś książeczce, pomyśl o tym. ;)
anastazja
anastazja 25 maja 2010, 20:38
Lubię takie smutasy! a ten jest nad wyraz smutny. krystek co ja mogę, oli powiedziała wszystko. Myślę że jeżeli chodzi o propozycję książki? to nie głupi pomysł, ja Ciebie w tym widzę, pozdrawiam.
tirith
tirith 26 maja 2010, 11:51
Na poezji się nie znam, a moja interpretacja jest zazwyczaj chybiona, a mimo to podoba mi się. Mam takie skojarzenie z piosenką "Wieża radości, wieża samotności", tam też występuje różnica pomiędzy dzisiaj, a jutro i zawsze mi się wydawało, że jutro nie nadejdzie w tamtym tekście. W Twoim nadchodzi, ale pozostaje to wczorajsze kalectwo.
W sumie to się go przyczepiłam i doszłam do uproszczenia: podmiot jest w jakimś sensie niepełnosprawny. Los, który uśmiecha się nieśmiało zsyła narzędzia, ale nie jemu tylko tym innym. To oni zreperowali schody, bo podmiot nie był w stanie. Im dało to satysfakcję i to ich wspinanie, to uczucie że są przez ten czyn lepsi, bo pomogli. Tak naprawdę pomogli jednak sami sobie, bo podmiot nadal jest kaleki, więc dla niego wiele się nie zmieniło. Właściwie to nic się nie zmieniło.
Oczywiście to zupełnie swobodny odbiór. Taki na teraz, bo czasami za dwa dni ten sam tekst znaczy zupełnie coś innego. I bardzo dobrze. :)
Rita 26 maja 2010, 19:57
Zagadkowe to ostatnie zdanie...
Ir
Ir 27 maja 2010, 19:56
TYlko wywal "zrreperować"...naprawić brzmi lepiej.
Nie "wstrzelam" się w temat, bo zbyt go czuję. Najlepszy Twój - tak uważam.
Ir
Ir 27 maja 2010, 19:57
* zreperować.
Przepraszam, wariuje mi klawiatura :)
Marcin Sierszyński
Marcin Sierszyński 29 maja 2010, 11:43
Nawet niejako na psalmiczną nutę udało się to zrobić. ;)
Ce.
Ce. 3 czerwca 2010, 22:16
też uważam, że Twój najlepszy mimo że wersyfikacja trochę mi nie leży. ale podoba mi się szalenie ostatnie zdanie.
przysłano: 25 maja 2010 (historia)

Inne teksty autora

***
Krystian T.
***
Krystian T.
pośmiertny
Krystian T.
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca