Wygnanie. (wiersz)

we wtorkowe poranki przez szybę
betonowe bloki to samotne menhiry
w kwaśnej mgle ciężarówek jesteśmy
utwierdzonym już europejskim pyłem

odlatuje letni klucz jaskółek
wzbija się trzepocze złote światło
na ich skrzydłach prosto w górę
jak słońce przez kolorowe szkiełka
odbija poranek na mojej pościeli

dlaczego musimy nadal czekać
przecież mamy już wszystko
to jest to życie na które czekałaś
ten ból i ten żal - roztrzaskana
szklanka zrzucona z balkonu
szerokiego jak betonowa Amazonka

płynę w tłumie suchych mumii
nie widzę swojej twarzy w ich oczach
czasami słyszę głosy kiedy wszyscy wołają

przestańmy już biec celu nie ma