Literatura

nocą (wiersz)

Julinalia

Gdy zmrok zapada
nad kwitnącym bzem
bez zamyka się
ulatnia
prawie na zawsze
a do rana u góry wisi
ciemne prześcieadło
i wielkie
baletnice niebieskie
zaplątują na niebie
węzełki
o gwiazdach wszyscy
mamy inne pojęcie
w nocy
niczego nie widać
babie lato splecione w uścisku
tylko teraz
nikt nie urywa kończyn
nie rzuca do góry
nikt nie krzywdzi
ktoś się budzi o świcie
ktoś do świtu nie śpi
przez noc idziemy nieświadomie
jej nikt nie widzi
nie przytuli na dobranoc
i nie pocałuje
kuli się rano pod płaszczem
płacze 


Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta?   Zarejestruj się
estel
estel 20 lipca 2010, 20:56
prześcieradło.
Poza tym nie mogę pozbyć się wrażenia, że to zwykłe bla bla. Gadanie dla gadania.
Dominika Ciechanowicz
Dominika Ciechanowicz 21 lipca 2010, 11:11
I niedopracowane do gadanie, Autorko. Dużo zbędnych powtórzeń. zapis jakiś chyba przypadkowy.
przysłano: 11 lipca 2010 (historia)

Inne teksty autora

Niemoc
Julinalia
Nie piszę już
Julinalia
Peron 126
Julinalia
Marianna
Julinalia
ślepy zaułek
Julinalia
Oblicza strachu
Julinalia
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca