boję się dotknij /"Chmurnoryjność w synonimie hipnozy"- 20./ (wiersz)

*-jesteś mężczyzną?

-jesteś kobietą?
-nie!!! poetą.

(ars)

boję się dotknij boję się dotknij w wierszu
chociaż oczywiście niczego się nie boję
(ten akurat wers powstał na wypadek
gdybyś zechciała dotknąć mnie
pytaniem) mam lęk przed dotknij bo
 wywoływano już gwałty zbiorowe
na tym papilarnym imperatywie wiesz

iloma tonami i tomami szepty delikatność

bezszelest ciepło zimno muskanie
całowanie i inne (już mojego szemrdrgania
nie wymieniam bo należało się tamtej ) no tak
skąd ty to możesz wiedzieć jeśli nie słuchasz nie
poznałaś moich zgrubiałych od strun palców i masz to

na końcu języka prawie tylko nie czujesz
bo odgryzany fragment naskórka wskazującego
palca lewej dłoni (drapi-skraw na samym

szczycie) chociaż przygotowywany dla

ciebie zaczął zarastać (struny jednak mają

nieco inne preferencje a sama wiesz gitara

jak kobieta nieużycie i pretensje ba

pretensjonalność) no to nie dziw że boję się

dotknij na myśl o zbiorowych gwałtach
słowa odczuwam empatyczną potrzebą
zbawiania przekonywania dotknij że dotyk
metafory nie jest taki straszny że można
a nawet trzeba być banalnym że poezja to nie jest
takie brutalne rżnięcie piękna i że nie chciałem
dotknąć posługując się porównaniem poezji do
masturbORALnej oracji (wybacz nie lubię się powtarzać

ale cytować czemu nie zwłaszcza że to stara już myśl
zarosła) wierz mi że te inne to nie było prawdziwe dotknij

tylko muśnięcie oniryczne z akcentem na rycz (no
nie dziw że wplatam własne słyszenie znaczenia
nie mam wyjścia bo brak ujścia) boję się dotknij
w wierszu bo albo zostanę poetą albo

kurwa wyrwij mi w końcu spod palców

laptopa