takie tam kuchenne... marzenia (wiersz)

"osad wspólnych dni" - jak dla mnie jeszcze nie jest wystarczającym powodem, żeby przekreślić dalsze czytanie, ale później nic nie zatarło złego smaku.

może nie masz ulubionego kubka...
a może masz go zbyt krótko :)

Mam ulubiony. Od mamy. :) Dała mi żebym o niej nie zapomniał, czy coś. :)

kurcze, mogłoby być ciekawia, bo te wszystkie wierszowe poranne kawy zmieniłaś w osad na kubku, zapisałam pamięć o przeszłości w czymś pozornie błahym. Jednak powtórzenia brną w banalność, nadgryzienie czasem też specjalnie nie wybija.

O! Ja bym tam jeszcze wmieszała gorący kubek! Rosół z kury np. też zostawia osad. Dążę do tego, że naprawdę wystarczy raz wspomnieć o chęci bycia kubkiem, zaufaj czytelnikowi, on pamięta. Powtórzenia w tej postaci są zwyczajnie bez sensu. Kubek do kawy raczej z założenia miewa w sobie kawę. Wspomniałabym w wierszu kwestię ewentualnej niezniszczalności kubka, obok niezastąpienia.
Tytuł do całkowitej wymiany, "takie tam ..." to strzał w piętę.

oki. tłumaczyć nie będę, bo przecież - ufać czytelnikowi, a i nie o to chodzi. niech będzie. po mojemu - powtórzenia być muszą - w celu takim, w jakim powtórzenia się z reguły pojawiają. kubek musi mieć osad, właśnie taki kojarzący się wstrętnie, jak ... celulitis i zapach starego człowieka, taki jak ma każdy kubek po latach mimo szorowania. i musi być niezastąpiony, bo z natury swej kubkowej jest zniszczalny. a dlaczego tak, to widać i tak nieważne, bo całość nie trafiła do nikogo. a zatem jest coś nie tak. Estel - nie musisz być szydercza, zaufaj mi - rozumiem i bez złośliwości.

Taka moja podła natura.