71 REDRUM. wypchane sowy (wiersz)

                                                                           Kot Schrödingera

siedzi i gada z widmem – co mi tam

niech gada – póki co

(niewiele światła

  śnieg jest tu głębszy

  może bardzo daleko chodzić

  po papierze

  z parasolem –

  pojawią się

  kropki

  zawsze w tym samym miejscu)

póki co – gada z widmem – (krew

czeka jak wypchane sowy) (teraz mam to

na taśmie –

mogę krwawić tym w kółko)

(mam bilet na podróż

w dowolnie wybranym kierunku

uwaga ! warunkiem jest posiadanie

granicy narysowanej kredą) od stóp po głowę

każde zdanie oddycha

fragment

przedpokój wynurza się

przemienia się w długi korytarz

słowa

przemilczane

wymawia tak samo

(tych nie zapisał)

(odcinam gałąź

  to samo kolejno inni)

a ona siedzi i gada z widmem –

rozmawia z nim przy ludziach,

nie zastanawiają się nad jego istnieniem

KREW CZEKA JAK WYPCHANE SOWY

kładziemy się na szynach

pociąg się nie spóźnił –

spać nie można

ona mówi do widma –

a ja jej odpowiadam –