Szkielet REDRUM (wiersz)

noc długa jak scenariusz do poprawki – niewygodne miejsca

pognieciony papier – kulawy pies na parapecie należy do nas

bardzo głośno

rosły

drzewa

"A w ostatnich scenariuszach nie zostało nic ze szkieletu" –

stary

zużyty człowiek

ze szkła

wypadł mu z rąk

ogromny przeszedł przez pokój – jak szkielet ślimaka –

rysunek odręczny – pisz – w jesień

odpłacą ci się zimą

nie odbieraj telefonów od znajomych – będą pytać –

a trzeba odnaleźć winnych – odczytać ich nazwiska –

odwiązać wstążki –

ślad po pile

nic więcej o tym człowieku

oderwany jak gówniarz od płaszcza matki –

dławiąc się guzikiem po którym płaczę – Duch

pisze

86, hak, ślina, wszyscy pożyczają wieszak od Różewicza,

"brama",

mam szelki, ojciec za kawałek kaszanki na katzenjammer

jest w stanie zmyślić zdrobnienia dla tej z wąsami,

ona pokazuje hak, ślina, wyobraź sobie, noszę szelki,

wychodzę z wózka, wypadam,

śnieg, na kafelkach, mój ojciec za kawałek kaszanki na katzenjammer 

jest w stanie sam upuścić krew i zagotować kaszę,

wypadam, dotykam twarzy,

pod palcami wyczuwam znaczne zmiany

huk, moneta, orzełek w śniegu,

brama,

ojciec za kawałek kaszanki jest w stanie przedstawić mnie w bramie,

piękni są jak zawsze każdy pijak to były bokser, bokser gaduła:

"prawdziwy księżyc zastąpić papierowym księżycem"

"zgubiłem zęba, ty gryzie mnie to"

"bo wszystko się rozsypie a kto to posprząta"

"ptaki wystrugają się same niech ich śmierć będzie bolesna"

"łysiejesz od czoła tak jakby to była jego wina"

"nam przydałyby się okna w jedną stronę" 

za dwa lata, ojciec będzie przyprowadzał ich do nas,

ja  będę czytał, gazety etykiety fredro potem

mówił z pamięci

pamięć, hak, ślina, wszyscy...

wiem, że nóż jest w wodzie, widzę pływającą rękojeść,

chodź,

86, peron, gdy zapowiadano pociąg, skończyli stosunek w kiblu,

ślepy uderzał rytmicznie laską w kaloryfer,

na schodach upadła butelka z mlekiem, na tytułowej stronie

gazety widniała ogromna krzyżówka, wpisuje koślawe wyrazy,

ludzie z pociągu, parasolki i mężczyzna w kapeluszu,

kwiaty i scyzoryk,

kartka w krew w mleko, kładzie ją na brzuchu, przed lustrem, huk, rusza,

żółte tulipany

ten ślad – TU –

dotyka jakby była jego, robi zbliżenia,

widzi ten wiersz, dziurka w głowie

człowiek z którego pan skoczył ile miał pięter ?

                                                                                                15 Gru 2010