zaloguj

wZnów (wiersz)

banalneigłupie

wznów kolory

   Znów rozpatruję świat jako beton
wznów lekkość
   Znów ciało ociężałe
wznów uśmiech
   Znów szczęście zostało absurdem
wznów spokój
   Znów mały świat zachwiany
wznów co utracone
   Znów dawne myśli daleko
wznów ciepło
   Znów ręce zimne dla innych

Przywróć mnie, przywróć mnie
bo świat zaczyna dusić, bo po raz kolejny tlenu brakuje

Dodaj do ulubionych

Tweetnij

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się

estel 25 grudnia 2010, 12:09

zgłoś

Dość płytka ta zabawa "wznów" "znów". Mam wrażenie, że w pewnym momencie nie wytrzymujesz presji zamysłu - w tym momencie: "wznów co utracone" - to już jest całkowite masło maślane. Nie podołałaś, można było pobawić się słowem, a tymczasem najprostszy zabieg przebiegł niepomyślnie. Takie to banalne.

Justyna D. Barańska 25 grudnia 2010, 12:39

zgłoś

niestety. muszę się zgodzić z estel, nie wyszedłeś poza słowo.

banalneigłupie 25 grudnia 2010, 21:53

zgłoś

może wyszedłem ale mnie się i tak podoba...

olivia 25 grudnia 2010, 23:02

zgłoś

Mnie się nie podoba, ale czekam na kolejne, bo chyba szukasz pomysłów i spodziewam się, że prędzej czy później trafisz na coś naprawdę ciekawego.

przysłano: 16 grudnia 2010 (historia)

Inne teksty autora

zwrotnica
banalneigłupie

brzegi nad którymi płaczę
banalneigłupie

samotność
banalneigłupie

My
banalneigłupie

Dom Spokojny
banalneigłupie

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

wZnów (wiersz)

banalneigłupie

Inne teksty autora

Zgłoś obraźliwą treść