Literatura

W niebieskich swoich (wiersz)

emili

w niebieskich swoich odpisz słowa

na nieoddanie

na sycenie

bym poszukała naręcz twoich

i drgnęła od nich wnętrzu błogo

 

w niebieskich swoich aż po błękit

nieba wyobraź

nieba na lnie

bym posmakować odważyła

pokochać z głosu i z myślenia

 

w niebieskich morskich mnie pokołysz

na sobie samym

na pamięci

bym była kim mnie widzieć będziesz

poczuć uwolnić się odkryła


wyśmienity 1 głos
Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta?   Zarejestruj się
Justyna D. Barańska
Justyna D. Barańska 8 lutego 2011, 22:25
najbardziej podoba mi się ostatnia strofka, jakoś tak gładko idzie w porównaniu do wcześniejszych, a może to kwestia przyzwyczajania do formy przez cały tekst. jednakże wydaje mi się, że w przypadku pierwszej bardziej adekwatne byłoby "słowach" zamiast "słowa". najsłabiej moim zdaniem w środkowej z błękitem nieba, mało pomysłowo i oryginalnie na osobę, które próbuje nowe słowa tworzyć albo raczej stare w nowe przemieniać.
Jacek
Jacek 10 lutego 2011, 10:52
Hm. Ciekawe zabiegi rodem z poezji lingwistycznej...Szkoda tylko, tu dygresja, że dziś z lingwistami (po Nowej fali) nie jest już tak dobrze jak kiedyś. Czasy mamy podobno nie te - tak mówią, ale słowo immanentnie da się rozpatrywać także w innych aspektach, niż na pohybel skur*******. Dobrze. Baw się dalej słowami - nieźle ci to wychodzi.
emili 10 lutego 2011, 22:00
Dziękuję, tekst troszkę zmieniłam.
przysłano: 5 lutego 2011 (historia)

Inne teksty autora

...
emili
***
emili
wbrew
emili

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca