o wychodzeniu (wiersz)

tak w zasadzie to podobają mi się tylko dwa momenty, a w sumie można powiedzieć, że jeden, skoro jeden pod drugim:
"najpierw musisz przeżyć swoje
szwy i krwawienia, krzyże na własność.

(kiedy krew popłynie z głowy, będziesz królować.)"

ładnie nawiązujesz do Jezusa i być może do jego relacji z Ojcem. aczkolwiek początek jest dla mnie takim rozpisywaniem się, żeby tego ojca w odpowiednim ciele usadzić.

ale czemu w przepaść?

bo przepaść jest efekciarska i przecież kłóci się z horyzontalnością ;) prawie jak cisza w krzyku

no to tytuł zmieniłem.

"poniekąd człowiekiem" - tu ująłeś nieźle osobowość ojca, podoba mi się. Tkwienie szczelną ścianą i osłanianie horyzontu wyraża siłę i władzę, nieodpuszczenie takie. Krzyże na własność też bardzo na tak. Są jak ból tylko dla siebie, ból, którego nikt nie jest w stanie pojąć.

Jedno, co mnie razi to dopowiedzenie "od tej męki" , wydaje mi się zupełnie niepotrzebne, bo tę mękę określasz między słowami, ją się czuje i bez pokazywania jej palcem.

mimo tego skocznego początku, tekst się broni, chociaż nie byłabym uczciwa podstawiając pod tekst wiersz.

A ja odwrotnie niż Justyna, dla mnie tylko fragment "jednak najpierw musisz przeżyć swoje
szwy i krwawienia, krzyże na własność." :)

Ostatni wers w nawiasie zupełnie mi się nie podoba. Biorąc pod uwagę całokształt, rysuje się na jego tle komicznie. Względnie podoba mi się cała druga strofa.

Pozdrawiam serdecznie,
P.

pierwsza dla mnie niezrozumiała - gubię się, przestaję rozróżniać
kto jest w niej peelem
druga - nawet nawet
pointa - nie bardzo