przyjdź, a pokażę ci świat (wiersz)

a widziałeś kiedyś różowy cień? ja nie, a to mogłoby być ciekawe, może nawet wywołałoby u mnie tę samą reakcję, co różowe buty

a jak reagujesz na różowe buty?

"farba zjeżdża ze ścian" Od razu przypomina mi się anegdotka o śmierci Oscara Wilde'a. Otóż umierał on w paryskim tanim i obskurnym "Hotel d'Alsace", gdzie zebrali się jego bliżsi przyjaciele. Zanim jeszcze wydał ostatnie tchnienie spojrzał na ściany hoteliku i powiedział: "Albo ja pierwszy zejdę, albo ta tapeta". A dziś grób jego cały w czerwone ślady ust.

jhksdghbkuyxghfbjhuckjngfkjhl - tyle rozumiem kiedy to czytam...

Jak już to pięćdziesiąt dwa metry kwadratowe, jeśli już się trzymać metrażu. Poza tym jeśli masz ściany i korytarz, to dom nie jest pod stopami, chyba, że mówisz o mieszkaniu piętro niżej. Jednak cały wiersz dotyczy peela i jego przestrzeni, nie czyjejś. Później peel gotuje, ale jednak piecze placek. Odnoszę wrażenie niekonsekwencji i niepanowania nad tekstem. Peel tylko w tytule zwraca się bezpośrednio do kogoś, co powinno gdzieś w tekście jeszcze się odbić, że wiersz jest bezpośrednio kierowany. Niestety zwrócenie się nie wraca, a tytułowy ktoś staje się dowolnym (dość) człowiekiem.