Bełkotliwy (wiersz)

"Krzywię się brakiem zapiętego poczucia bezpieczeństwa." - trochę za dużo udziwnień jak na jedno zdanie, bo dajesz tu metaforę i to dotyczącą czegoś abstrakcyjnego (w pierwszym zdaniu tekstu nie ma pewności czym jest i czego dotyczy bezpieczeństwo), a do tego jeszcze grzebanie w konstrukcji zdania poprzez skrót myślowy (krzywić twarz z powodu...). I dalej dzieje się coś podobnego.
Bukiet - kojarzy się z kwiatami lub warzywami, więc wciągasz w to bezpieczeństwo, bo to jednak kojarzy się ze spokojem, a za chwilę zderzasz z obrazem, które nijak się łączy - krawędzie myśli. Rozumiem, że nuty wzięły się z wyrażenia, jakie stosuje się przy winach czy wywarach... "zupa pieczarkowa z nutką czegoś tam".
Za bardzo udziwniasz i w tym gubi się sens.

Hm. A ja to kupuję. Pomimo, że nie zawsze tytuł usprawiedliwia zawartość wiersza (napiszę w tytule "bełkot" to mogę bełkotać), myślę, że panujesz nad chaosem. Peel jedzie bez trzymanki, bo nie ma się czego uchwycić - skoro się krzywi to wolałby jednak mieć to poczucie bezpieczeństwa, jakiegoś - nie potrafi go nazwać. Czasami to poczucie właśnie jest najważniejsze, nieważne skąd pochodzi, czy od zapiętego pasa w samochodzie, czy od trzymania się czyjejś ręki, czy od parasola nad głową.
"Wciągam bukiet" - ja bym tu bardziej zwróciła uwagę na słowo "wciągam", które ma wiadome konotacje, co z kolei wyjaśnia krawędzi myśli, te niezbyt bezpieczne skraje, poszarpane otoczenia.
Idąc za ciosem - błysk wczorajszej idei - to te wszystkie genialne pomysły, które przychodzą do głowy, ten cudowny zapał i przekonanie, że możliwe jest wszystko; to na drugi dzień często okazuje się zapałkami, nie zapałem i konstatacją, że więcej jest możliwych nieszczęść niż powodzeń. Ostatni wers to już typowy powrót do rzeczywistości, codzienne zobojętnienie.
Jestem za.

Ja przeciw jestem. Zabakarydowałeś mi wejście w wiersz brakiem prostoty przekazu. Brak ostoi- tak czytam przekaz, ale po co aż tak na około o tym? Może nawet nie na około, ale mostem podobnym do kombinowania,