Wrocław, czwarta rano (wiersz)

Brzmi znajomo! Czy to nie czasem wiersz wygłoszony w estelkowo-dżastinowej kuchni?

No cóż, Wysoki Sądzie, tamże również popełniłem ten występek... :)

Ha, a ja z wielkim zniecierpliwieniem czekam, aż komuś uda się wreszcie popełnić wiersz ostateczny i nastąpi koniec literatury... ;p

Ja również mogę powiedzieć z nutą ironii, że na taki wiersz czekam..., ale już nie na swój. Swojej ostateczności już nie chcę widzieć, nie wywołuję, nie zapraszam. Tyle, że mama taki stosunek do swoich wierszy, gdyż ostateczność przez nie wywoływana już dla mnie nadeszła. Już mama to za sobą, mam jasność, że się spotkałem ze śmiercią literatury. Bo - jak pisze Łukosz - Literatury nie ma. Jest tylko jej demon, jest śmierć... No i problem w tym, że wiersze są znacznie silniejsze od chcenia lub niechcenia Autorów...