16:30, jesień (wiersz)

tekst dobry. (wedle oceny nawet bardzo). Czyta się dobrze i naprawdę przyciąga, naprawdę ma czym. Nie jest wyśmienity, ale "wyrabia". Przede wszystkim klimat jesieni, który zawsze wydawał mi się poetycki i nigdy nie mogłem go przełożyć z satysfakcją. A tu jest naprawdę tak jak czasami widzę 16:30 w listopadzie. Najlepiej w listopadzie.

A myślałem, że kiedy za oknem temperatura nie spada poniżej 10 stopni na plusie (na zewnątrz... w moim mieszkaniu bywa inaczej :P) to nie dam się wciągnąć w melancholijne jesienne klimaty. Otóż! Poniósł mnie wiersz. Szczególnie ta wyrazista puenta. "Zimno sprzyja kochaniu" - zauważyłaś, że współczesnym symbolem seksu stał się wampir? Wiem, że nietrudno zauważyć. Jest tu jakaś tendencja, że martwi, o zimnej skórze "sprzyjają kochaniu". Ciekawe, czy ktoś już to analizował w esejach.

Na razie mi się skojarzyło "Przeczucie, cztery pory niepokoju", ale to może wynikać ze zboczenia. Wrócę.

"siedzi chłopiec, urządza pogrzeby zmarłym
liściom, bo znowu ta jesień pałęta się w palta,", niesamowity klimat zatroskanych skojarzeń moich, po przeczytaniu:)

Mnie trafiło, chociaż te szwy na ustach z jakimś głupim horrorem mi się skojarzyły , jednak podałeś je tak sprytnie, że nie przeszkadzają, Jest smutek i zagubienie małego i jego samotność welka. I jest ciekawie to podane, Klaudio.

coś wysyp dobrych wierszy ostatnio,
ja generalnie mam słabość (czytelniczą) do dziecięcych motywów w wierszach
co prawda przedostatnia strofoida trochę słabsza, ale też zbytnio nie razi
tym mocniejszy efekt w poincie

tytuł również zapodałbym w kwadratowym, a zrezygnował z datowania w końcówce

hehe, jak ja nie lubię wierszy o jesieni :) ale ten niczego sobie. pointa naj.