*** (wiersz)

emagiedea

Kiedy światła miasta zgasną

wyjdę z ukrycia

Zasunę lek w głębokiej kieszeni

i uniosę się na obłoku marzeń

Beztrosko stąpając po chmurach

zapomnę o cierpieniu.

Zrzucę brzemię słabości

i wysunę twarz spod maski.

Będę owijać się szczęściem

póki słońce nie wzejdzie

i nie zakończy mego snu.

słaby 1 głos

Dodaj do ulubionych

Tweetnij

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się

Radosław Kolago 11 czerwca 2011, 00:40

Oooj, ten obłok marzeń mnie fizycznie boli. Poza tym to jest jednak takie sobie pisanie, nie widzę w tym poezji - musisz przestać tak pisać rzeczy wprost.

Ce. 11 czerwca 2011, 01:47

zgadzam się zupełnie z Radkiem, chęć jest teraz tylko więcej wyobraźni

Justyna D. Barańska 16 czerwca 2011, 21:20

Nie wiem czy to pisanie wprost czy raczej pisanie pod ochy i achy, jakie wyzwalają te wszelkie chmurne górnolotności. Bardzo sztampowo potraktowałaś swoją myśl.

przysłano: 11 czerwca 2011 (historia)

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

*** (wiersz)

emagiedea

Zgłoś obraźliwą treść