Cisza niepokalana (wiersz)

anastazja

nie skacze z okna

zawieszona pod sufitem
snuje rozmowy z krukami

o tych

co na wyciągnięcie ręki
nie pamiętają

pieskiego życia

druga wersja

Cisza niepokalana

nie skacze z okna wisi pod sufitem
snując się po domu rozmawia z krukami
objęciem szeptu rzeźbi chwilę na twarzy

niepostarzała marszczeniem szuka dłoni
bez żalu że nie pamiętają

choć była jak pies

Dodaj do ulubionych

Tweetnij

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się

Justyna D. Barańska 23 czerwca 2011, 09:32

zgłoś

kurcze, nawrzucałaś strasznie dużo motywów i one nie zbiegają się w tym pieskim życiu. kruki - rozumiem, że mają być metaforą, a przynajmniej coś symbolizować, tylko cały ich ślad zamyka się w słowie "kruki".

anastazja 23 czerwca 2011, 21:21

zgłoś

Justyno wklejam drugą ( pierwotną wersję):))

Radosław Kolago 24 czerwca 2011, 11:21

zgłoś

Nie wiem, Anastazjo, nie wiem.

anastazja 24 czerwca 2011, 20:46

zgłoś

A może jednak wiesz Radosławie? Śmiało, tylko grzecznie, bij tak żeby nie boalało:))

anastazja 26 czerwca 2011, 22:49

zgłoś

Justyś, spójrz nie tylko na kruki, (być może powinnam od początku dać kursywą) to jest błogosławiona cisza dla peelki, która czyta książki. Nie jest smutna z powodu tej ciszy, nie ma żalu również do tych, którzy o niej zapomnieli, choć była im wierna.
Pozdrawiam.

Justyna D. Barańska 30 czerwca 2011, 10:46

zgłoś

Przykro mi, Anastazjo, ale obie wersje są za słabe na główną.

przysłano: 22 czerwca 2011 (historia)

Inne teksty autora

Kaśka za rzeką (19)
anastazja

Tamtego dnia
anastazja

La nipote Daria
anastazja

Spowiedź
anastazja

Lato na walizkach
anastazja

Mrok
anastazja

Jestem jak pies
anastazja

więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Cisza niepokalana (wiersz)

anastazja

Inne teksty autora

Zgłoś obraźliwą treść