Dzienniki magazynowe (wiersz)

Taki rodzaj pisania to dla mnie taka poezja mocno... rzeczowa, przedmiotowa. Może nawet relacyjna, ze sporą domieszką cynizmu, odarcia słów z właściwych im emocji. Lubię takie panowanie nad dystansem, smutną beznamiętność.
Powiedziałabym, że każdy z nas przynajmniej raz w życiu jest w sytuacji nowego, a ten nowy w wierszu i tak doświadcza jakiegoś przywileju, że w ogóle się go pyta o wrażenia. Chyba, że peel pyta z czystego obowiązku, a że system nie śpi to i tak może być. I to prawda, że w pewnym momencie już tylko wrzaskiem i przekleństwami można skomentować otoczenie, tak się niszczy człowieka i tak się niszczy człowiek. Świetny tekst, mocna puenta i smutne wnioski. Zgadzam się ze wszystkim.

"I nawet jeśli w głowie ma jednolity system betonowych umocnień
do tej pokracznej istoty w środku musiało dotrzeć
że właśnie trafił do prowincjonalnego oddziału piekła
że tylko krzykiem i przekleństwem można się tu porozumiewać" - doprawdy świetny kawałek. I pomyśleć, że niektórzy z magazynów wynoszą poezję tylko w pudłach. Bardzo mocne obrazy kreślisz i takie bardzo przyziemne, że aż miło odpocząć od nadmiernych estetyk. W tym fragmencie jednak zabrakło czegoś: kiedy piszemy "jeśli", przeważnie występuję po nim "to". Główkowałam, główkowałam, gdzie mi się urwało myślenie, a cały czas o to "to" chodziło ;)

Poza tym coś jest z tymi "nowymi", nigdy nie wiadomo, kogo nam przywieje, zwłaszcza w takim miejscu. Więc jak zwykle czekamy na kolejny ruch i kolejny, i kolejny, i choć nigdy nie da się powiedzieć, że kogoś znamy, to przynajmniej możemy nauczyć się przewidywać jego kolejny ruch.

Pozdrawiam serdecznie i witam na Wywrocie dobre pióro :)

Tytuł to mi się od razu skojarzył z "Dziennikami motocyklowymi" i pomyślałam sobie, że może tu być ciekawie. No i jest ciekawie, w rzeczy samej. Bardzo lubię takie mocne pisanie; od razu pozbawiasz czytelnika złudzeń.