wężowe jaja w truflach z syropem klonowym i domieszką cynizmu (wiersz)

 moje miasto przecina sieć torowisk

tramwaje niczym kukiełki pozapinane

na stalowych sznurkach pajęczyn centrali

z łoskotem przemieszczają się po krętych ulicach

w zakrętach kołyszą podobnie jak kobiety w biodrach

tramwaj jest pojemny

domyka magię pożądania

z którym nie ma żartów trzeba je brać na serio

gdzieś zostało zapisane

nie pożądaj żony bliźniego swego

to jednak ją weź jak swoją kobiecie nie odmawia się

podobnie jak pacierza na kacu nie wsiadasz za kółko

samochodu którego sponsorem był tatuś co to urwał się

z uwięzi tej krzykliwej kobiety dla niej kiedyś łapał

spadające gwiazdy i brodził w stawie niczym ten pan z lektury

mieszkam na wyspie bez problemu przekraczam granicę

stu mostów między dzwonnicami wiekowych kościołów

z przyklejoną twarzą do szyby tramwaju wgapiam się

w ludzkich twarzach szukam rozwiązania sensu bycia tu i teraz

za plecami czuję oddech i ciężar zgłodniałych spojrzeń

odkręcam głowę wkoło wszyscy tacy sami

o kształtach i posturach przeróżnych stanowią jeden zbiór

ludzi zabieganych zamyślonych rano zmęczonych

wieczorem kładą się z ręką na pulsie dnia który minął

bez większych wrażeń z kolejną dostawą nowych rachunków

niedopowiedzenie w tekście jak w życiu pytanie

czy spotkam tych ludzi pojutrze i jeszcze

czy z kropki

postawionej na końcu zdania

zdołam wyjść by uciec poza przyciasne ramy